Gelijk
Ze zijn met elkaar in gesprek, althans dat waren ze. Nu lijkt het alsof hij praat en zij er niet echt meer is. Maar hij wil dat ze naar hem luistert, omdat hij zijn púnt wil maken! Dwingend, indringend en vooral scherp vuurt hij de woorden op haar af. Z’n toon, beweging en volume om te overtuigen, maar de woorden kaatsen af.
Wat hier gebeurt…:
Hij probeert haar te bereiken vanuit zijn niet-effectieve plek van communiceren. De plek waar hij direct belandde bij het idee dat hij niet op haar overkwam. Deze kramp maakt dat hij zijn ogen aanknijpt. Zijn blik vernauwt en tegelijkertijd zet zijn lichaam zich schrap als om vast te houden. “Luíster naar mij!”, is wat het zegt. Maar zij voelt zich alsof haar de adem wordt benomen en zet zich hiertegen af door zich helemaal in zichzelf terug te trekken: “Ik ben er niet (meer) …”, is wat zij hem zonder woorden vertelt. Een respons die hem radeloos frustreert. Wat moet hij doen om wél gehoord te worden?
Dus, terwijl hij zoekt naar houvast, glijdt hij met haar terugtrekken juist in sneltreinvaart naar beneden en komt neer met zijn heilige gelijk in stukjes aan zijn voeten. Rest hem weinig meer dan de scherven onder het zand te begraven.
Terwijl het eígenlijk allemaal een misverstand is. Want het enige dat hij wilde, was dat zij tegen ‘m zou zeggen: “Weet je? Ik begrijp wat je zegt.” Zijn intentie was nl. niet dat hij gelíjk kreeg, zijn intentie was dat hij gehóórd zou worden. Alleen was hij daarin niet erg effectief.
Dus hoe kan hij dit een volgende keer anders doen? Want reken maar dat er een volgende keer komt, met precies eenzelfde uitkomst.
Een volgende keer begint hij met zijn intentie. Zegt-ie: “Ik zou het fijn vinden als je alleen maar even naar me luistert en me hoort voor wat ik zeg. Niet omdat je me gelijk moet geven, maar omdat ik heel graag wil dat je mij begrijpt, voor waar ik vandaan kom.”
Wedden dat het dan beter gaat? Omdat er meer verbinding kan zijn door de open uitnodiging die hij haar hiermee geeft.